Tijd Cultuur

Het uitgangspunt voor de composities van de Portugees Rafael Toral is balans zoeken door het herwerken van zijn improvisaties. Daarbij hanteert Toral al meer dan vijftien jaar zijn gitaar als elektronisch (studio) materiaal: hij focust niet op klassieke muziekeigenheden als de melodie of op het ritme, maar schenkt veeleer aandacht aan het schijnbaar onbelangrijke detail. De emotionele spanningsboog die een aangehouden snaarakkoord kan oproepen, bijvoorbeeld. Zijn elektrische gitaar bewerkt Toral met analoge elektronica, teneinde het geluid uit te puren en nog een stapje dichter bij de essentie van het geluid te treden. Met die techniek ‹ een gelijke aan die van senior Phill Niblock ‹ creÎert Toral sonore landschappen bestaande uit esoterische drones die geen enkel verband meer vertonen met de instrumenten waar ze aan ontsproten. Na een drietal albums en muzikale collaboraties met onder andere John Zorn, Christian Fennesz en Jim O’Rourke, trok Toral voor dit werk zeven jaar uit: Violence Of Discovery And Calm Of Acceptance zou zijn magnum opus moeten worden. De Portugees slaagt met brio: in de tussentijd verschenen werkstukken als het briljante Aeriola Frequency (1999) lijken nu slechts aanlopen voor deze langspeler. De eerste secondes van de opener Désirée, dicht op elkaar gestapelde geluidslagen, sleuren je meteen in een haast religieuze trance, een duik onder het wateroppervlak die steeds dieper gaat en intensifieert naarmate het album vordert. Na een half uur in de gewichtsloze duisternis te toeven, introduceert Toral in Liberté een voorzichtig akoestisch motief. Een ontlasting van korte duur: in de volgende track wordt Torals densiteit nog drukkender en krijgt het geÎxploreerde sonore oppervlak pijnlijk stekelige kantjes. Toral sluit in volmaakte schoonheid af met het naar zijn normen verrassend lichte Mixed States Uncoded: een cirkelende loop van gebroken noise waarover Toral zijn grootse gitaartalent opnieuw ten volle demonstreert.
Ive Stevenheydens